Polska 1989: Śmierć syna

Szesnastoletni Kamil nie wracał do domu. Ojciec położył się wcześniej. Mama nie spała do północy. Rano wykonała pierwszy telefon. Piotr, kolega z koła wędkarskiego, w żaden sposób nie mógł jej pomóc. Ojciec od rana w milczeniu siedział przed telewizorem. Zrobił sobie jajecznicę na boczku z cebulą i herbatę z cytryną i miodem spadziowym. Mama koło południa zadzwoniła do miejscowego komisariatu by powiadomić oficera dyżurnego o zaginięciu małoletniego syna. Krótki rysopis - znaki szczególne...Do późnych godzin nocnych nie zmrużyła oka w oczekiwaniu na wiadomość. Jak zwykle ułożyła rzeczy na jego biurku. Poprawiła ubrania porozrzucane w szafie. Wygładziła pościel. Gdy wieczorem w pokoju dziecięcym gasło światło, na chwilę uchylała drzwi. Jego równy oddech uspokajał przed pójściem do łóżka. Ojciec rzadko tam zaglądał. Jadał obfite kolacje. Chadzał spać wcześniej. Sen nadchodził szybko. 
Kolejne dni nie przynosiły zmiany. W życie uszczuplonej brakiem syna rodziny wkradała się beznadzieja, ta zaś, z upływem kolejnych tygodni przemieniła się w milczącą rutynę. Święta Bożego Narodzenia, jego urodziny, Wielkanoc i zawsze wyczekiwane przez mamę wspólne wakacje. U babci. Bez ojca. 
Pod koniec listopada, w wigilię urodzin głowy rodziny, wśród folderów i korespondencji na temat stanu konta w regionalnym banku, pojawił się list. Od niego! 
Kamień na twarzy ojca skruszał w dawno niećwiczonym półuśmiechu.
- Mamo!
Kamień na twarzy ojca.
- Ja żyję własnym życiem...


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Vietnam 2025: The Khmer, the Coconut Religion, and Fighting Buddhism – A Postcard from the Mekong Delta

Obraz
We turn off the main road. These endless trips to Saigon have started to feel like a jazz drummer’s snare—repetitive, relentless. One time for a new visa, another for a meeting, then just to escape the small-town routine and take a deeper breath in a city of fifteen million. This time, the bypass pulls us straight into urban hell. Traffic thickens, moving sluggishly through the city's clogged arteries. The road is wedged between rows of buildings—houses, cluttered shops, rusting corrugated metal, makeshift plumbing, excavator parts, scrapyards. Everything is slick with grease, reeking of gasoline. A lone three-story house looms over a sprawling market-warehouse, surrounded by a swarm of trucks. These guys don’t mess around. They barrel in and out, horns blaring, squeezing the already constipated street into an even tighter chokehold. We veer off onto a packed highway-market. The air is thick with the hum of Tết preparations. The Lunar New Year is just around the corner, a big deal ...
Read more »

Vietnam/Laos 2015-16: Master of His Own Captivity and Mistress of Her Own

Obraz
December. It has a way of stealing warmth. A strange thief, one who, instead of taking, feeds dreams of spring.   In Saigon, it’s over thirty degrees, but I don’t have time to enjoy the atmosphere. Jet lag and a temporary sense of world-shift, this isn’t the food, these aren’t the hours, this isn’t the pace. Still, I feel like I’ve met more people in the first week here than I did all year in Europe. Foto IG @intuitive_venture_photo Some things change, some things stay the same like uncertainty. In the heart of the first district, in the lobby of one of the hundreds of hotels camouflaged in side alleys, I run into Naud again. The Dutchman’s been here for a year. He makes a living with remote translations and unleashes ADHD monologues in his interactions with real people. He’s swollen from local beers and is already mumbling something in Vietnamese. On the main promenade for drunk tourists, a woman grabs me by the arm. She offers something off the grill. Does she recognize me? ...
Read more »