Refleksje: Sztywne, osobiste koncepcje

Upór jest toksyczny. Zabija radość życia. Rodzi gorycz umierania. W zasadzie większość jego synonimów odnosi się sztywności, twardości, ostrości skamienienia - typowych dla ludzkiego ciała cech starczych, sygnalizujących gotowość a nawet potrzebę odejścia. Zacięcie, zawziętość, zatwardziałość, nieustępliwość, niestrudzoność, niezłomność, nieugiętość, niewzruszoność, nieprzejednanie, bezkompromisowość, przebojowość, stanowczość to kolekcja negatywów określających wszelakie formy nieprzejednania, sygnalizujące niechęć lub brak zdolności do zmiany pozycji, stanowiska, przekonania, wręcz lubieżne uzależnienie od narzucania woli, podejmowania takiej czy innej walki o swoje.
Photo IG @intuitive_venture_photo
Jego powszechnie uważane za szlachetne odmiany, górnolotnie określane motywacją, determinacją czy nawet ambicją, spuszczone ze smyczy w samopas działania góry potrafią przenosić. Potrafią być również siłą zaborczą, nacelowaną na przekształcanie tej niechętnej przemianom rzeczywistość do postaci zgodnej z osobistą, sztywną, jednostkową koncepcją. Cała reszta to dopisywanie uzasadnień. 
- Jestem z ciebie dumny! Jak często słyszymy to na co dzień i choć nie mamy problemu z bycia dumnym z tego czy tamtego, duma to przecież w naszej własnej kulturze jeden z siedmiu grzechów głównych. 
- Hę?! 
Tak! Duma to po angielsku "pride" a "pride" to również "pycha". Mówiąc, "żem z ciebie dumny", mówię, że "się tobą pysznię". 
Czym w takim razie jest "duma narodowa" i dlaczego, nie bacząc na ciężar rzeczownika-matki z taką łatwością szafujemy przymiotnikiem-dzieckiem?
Na te i im podobne pytania odpowiadajcie sobie sami :]

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Vietnam 2025: The Khmer, the Coconut Religion, and Fighting Buddhism – A Postcard from the Mekong Delta

Obraz
We turn off the main road. These endless trips to Saigon have started to feel like a jazz drummer’s snare—repetitive, relentless. One time for a new visa, another for a meeting, then just to escape the small-town routine and take a deeper breath in a city of fifteen million. This time, the bypass pulls us straight into urban hell. Traffic thickens, moving sluggishly through the city's clogged arteries. The road is wedged between rows of buildings—houses, cluttered shops, rusting corrugated metal, makeshift plumbing, excavator parts, scrapyards. Everything is slick with grease, reeking of gasoline. A lone three-story house looms over a sprawling market-warehouse, surrounded by a swarm of trucks. These guys don’t mess around. They barrel in and out, horns blaring, squeezing the already constipated street into an even tighter chokehold. We veer off onto a packed highway-market. The air is thick with the hum of Tết preparations. The Lunar New Year is just around the corner, a big deal ...
Read more »

Vietnam/Laos 2015-16: Master of His Own Captivity and Mistress of Her Own

Obraz
December. It has a way of stealing warmth. A strange thief, one who, instead of taking, feeds dreams of spring.   In Saigon, it’s over thirty degrees, but I don’t have time to enjoy the atmosphere. Jet lag and a temporary sense of world-shift, this isn’t the food, these aren’t the hours, this isn’t the pace. Still, I feel like I’ve met more people in the first week here than I did all year in Europe. Foto IG @intuitive_venture_photo Some things change, some things stay the same like uncertainty. In the heart of the first district, in the lobby of one of the hundreds of hotels camouflaged in side alleys, I run into Naud again. The Dutchman’s been here for a year. He makes a living with remote translations and unleashes ADHD monologues in his interactions with real people. He’s swollen from local beers and is already mumbling something in Vietnamese. On the main promenade for drunk tourists, a woman grabs me by the arm. She offers something off the grill. Does she recognize me? ...
Read more »

Azerbejdżan/Iran 2006: Następnym razem trzeba przegrać!

Obraz
Powoli robiło się zimno. Podniecenie pierwszych godzin podróży w blasku jesiennego słońca odeszło w niepamięć. Październikowy wieczór na stacji w Wuppertalu nie zapowiadał atrakcji. Ruch bynajmniej nie tężał, a do przebycia jeszcze szmat drogi. Już tylko samochody na miejscowych rejestracjach tankowały przed powrotem do domu. Stacja jakaś trefna - mała i choć przy autostradzie to w sumie zakamuflowana. Żadnej restauracji czy motelu. Dystrybutory, kible, przekąski i napoje. Chwilowy przystanek do tankowania z konieczności. Gdy wskazówki zegara zbiegły się na dwunastce a temperatura spadła do trójki beznadzieja już od jakiegoś czasu bezwstydnie obściskiwała mnie w swych zaborczych ramionach. Po kwadransach kompletnego bezruchu  dłużących się w nieskończoność  nadjechał niewielki pojazd. Rozklekotany ford fiesta na berlińskich rejestracjach. Jego kierowca, młody chłopak o ciemnej karnacji szybko zatankował i wypił kawę. -Nie ma problemu – odparł po angielsku zapytany czy zabierze...
Read more »